Uitstrijklijstjes

Lijstjes. Actielijsten. To-do lists. Laten we het daar nog eens over hebben. En dan het liefst over die lijsten met acties die er al maanden, of misschien zelfs jaren, op staan. Dat je je af kunt vragen of het nog werkelijk een actie moet blijven. Ik heb zo’n lijst, uiteraard. En zolang die acties op de lijst blijven staan, blijft het altijd drukken. Ik móet dat nog doen. Maar waarom doen we het dan niet. Het eeuwige uitstellen. Laatst las ik er een artikel over. Redenen voor dit uitstelgedrag kunnen te maken hebben met gebrek aan motivatie, gebrek aan discipline, tijdgebrek en perfectionisme. Die laatste, perfectionisme, dat is een goede. ‘Het perfectionisme staat mensen in de weg om hun actielijst af te werken. Deze perfectionisten denken dat ze pas actie kunnen nemen als ze van het begin tot het eind zeker zijn van hun zaak. Het moet helemaal goed, nee perfect geregeld worden. En zolang ze daar niet van overtuigd zijn, zal de actie niet genomen worden.’ Daar zeggen ze wel wat. Dus, actie!
Het zou perfect zijn als ik die vijf jaar achterstand in foto’s afdrukken in één keer zou kunnen wegwerken. Dat wordt ‘em niet, dus gewoon maar eens met twee jaar, of misschien zelfs eentje, beginnen. En afvinken!
Hoe perfect zou het zijn als ik in zeg een ochtendje alle kasten, hokken, lades en opbergdozen uitmest, schoonmaak en meer netjes inruim. Nee, lukt niet, laat ik eens beginnen met een keukenla. En afvinken!
Dat boek van mij hoeft niet per se uitgegeven te worden bij een gerenommeerde, of iets minder gerenommeerde, uitgever. Maak er een epub van en zet het op een site, zodat iedereen het kan downloaden. En afvinken!
Nog zo eentje. Zolang ik niet informeer hoe het precies in elkaar zit met het aanvragen van een BTW-nummer, omzetbelasting, inkomstenbelasting, belastingvoordeel en nog veel meer, komt dat eigen perfecte bedrijfje er nooit. Dus, afspraak maken bij de Kamer van Koophandel. En afvinken!
Last en zeker least: afspraak maken voor dat verrekte uitstrijkje. En afeenden, euh, vinken afvinken!

Wat een cadeau!

Ik ben nog niet helemaal jarig, maar heb wel al een cadeau gekregen. En Wat Voor Een Cadeau?!?!
MIJN EIGEN BOEK!!

Slimme muur

Mijn muur is niet alleen kontig , hij blijkt ook nog eens heel slim te zijn. Ik bedoel, als hij vandaag, zo vlak voor het Paasweekend, de R laat vallen, dan lijkt mij dat geen toeval.

Lazy Marc

‘Marc Jacobs in jurk’. Hartstikke leuk, echt waar. Maar waarom hij nou een van zijn karaktereigenschappen op zijn arm heeft laten tatoeëren?

Vorig weblog in een nieuw jasje

Hoe is het mogelijk?! Mijn vorig weblog is weer helemaal boven water. Na een niet goed uitgevoerde migratie bleken de meeste weblogs verdwenen. Toen kwamen ze tevoorschijn met allerlei fouten. En nu is het omgezet naar WordPress en alles staat er weer in!
Dus niemand hoeft zich te vervelen komend weekend:
http://www.marjanklaverblog.wordpress.com

Klare taal

Oudste: ‘Mamma, als jij iets vertelt dan doe je dat altijd met een inleiding, een kern en een slot.’ Aangenaam verrast reageer ik: ‘Eén: jij hebt heel goed opgelet bij Nederlands. En twee: wat fijn, hè? Dan zijn mijn verhalen dus lekker overzichtelijk en duidelijk.’
‘Nee, ze zijn OERsaai!’

Oude kerstdoos

Eentje uit de oude (kerst)doos.

Go with the Flow

Telefoon. De display zegt ‘Anoniem’, dus ongetwijfeld reclame. Deze persoon zal het klosje zijn, want ik ben nogal opgefokt na weer eens een flink staaltje ‘Hoe demotiveer ik mijn leerlingen’ van de middelbare school waar Jongste en Oudste vertoeven. De ergste fase van opgefokt zijn is weliswaar verdwenen, maar dat maakt meestal plaats voor sarcastische gelatenheid en neiging tot doordrammen. Iets beter voor mijn eigen gemoedstoestand, maar ergerlijk voor een eventuele gesprekspartner. Thuis weten ze dat ze op zo’n moment alle mogelijke moeite moeten doen om geen gesprekspartner te zijn en als dat niet lukt om dan alleen ja nee en amen te zeggen en het gesprek zo snel mogelijk te beëindigen. Deze beller heeft geen flauw idee.
Goed, ik neem op.
‘Dag mevrouw Klaver. U heeft laatst een abonnement cadeau gekregen op het tijdschrift Flow (dat klopt, heb ik van mijn lieve vriendin M3 gekregen voor mijn verjaardag). Dit abonnement is vier december afgelopen en ik mag u een nieuw voordelig abonnement aanbieden.’ Een aardige meneer, dus ik zal niet te vervelend gaan doen.
‘Ik heb geen interesse in een nieuw abonnement, aardige meneer.’ Dat laatste zeg ik natuurlijk niet.
‘Maar hoe vindt u het tijdschrift Flow dan?’
‘Heel erg leuk.’
‘Dan is het toch zonde om niet een nieuw abonnement te nemen? Mag ik vragen waarom niet?’
‘De crisis, meneer.’ Zie, ik houd het kort en beleefd.
‘Oké. Maar als u elke maand een exemplaar koopt, dan bent u zeven euro kwijt en ik kan u een abonnement aanbieden met tien procent korting. Dat is veel voordeliger. Niet waar?’
‘Euh meneer, ik ga het tijdschrift ook niet meer kopen.’
‘Dat snap ik niet. U zegt net dat u het zo’n leuk blad vindt.’
‘Zeker meneer (die het natuurlijk heel goed begrijpt, maar ja, targets). Maar ik vind zo veel dingen erg leuk en die kunnen ook niet meer. Crisis hè.’
Inziend dat hij hier niets zal bereiken en het beter is om een volgend slachtoffer te bellen, verzucht de Flow-meneer: ‘Oh. Nou, ik denk dat ik het hier dan maar bij laat.’ Héél verstandig.
‘Ik wens u nog een fijne dag mevrouw en ik wil u wijzen op het bel-me-niet-register blablabla.’
‘Dank u wel, meneer. U ook nog een heel prettige dag. Enne, go with the Flow.’

Handsfree koekie zoeken

Handsfree bellen in de auto is verplicht. Dat snap ik wel. Hoewel je ook volledig afgeleid kunt zijn tijdens een handsfree gesprek. Gaat voor Ede de telefoon, neem ik op en ineens ben ik voorbij Veenendaal. ‘Hè, ben ik hier al? Ik kan me helemaal niet herinneren dat ik langs Cinemec ben gekomen. En ook Lukkien gemist. Heb ik weer niet gezien of er nog een interessante vacature op het pand hing.’ Kijk, dat bedoel ik. Je gaat volledig op in het gesprek en merkt niet veel van wat er om je heen gebeurt.
En hoe gevaarlijk is het relatief gezien eigenlijk met een telefoon in je hand? Heb je wel eens geprobeerd om al rijdend dat flesje Rivella dat van de passagiersstoel gerold is, te pakken te krijgen? Met een hand aan het stuur duik je rechts de hoek in naar beneden. Je kunt er net niet bij en als je weer omhoog komt, blijk je half op de andere rijbaan te zitten en kan een andere auto je nog net ontwijken. Boos, middelvinger, afsnijden, ellende.
Of dat ene koekje dat in je tas zit. Dat koekje dat je twee weken geleden niet hebt opgegeten tijdens het etentje met een goede vriendin. De hele dag hebben jullie braaf geroepen om alleen een hoofdgerecht te nemen, maar uiteindelijk zijn jullie weer all the way gegaan: stokbrood met twee verschillende sausjes, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en een dubbele cappuccino. Mét koekje. Dat koekje heb je niet opgegeten, waar je dan ook weer trots op was. Een koekje laten liggen. Nou nee, niet laten liggen natuurlijk. Die werd in de tas gedaan. In die tas waarvan je al drie maanden roept dat-ie echt eens uitgemest moet worden. Dus dat ene koekie in die bomvolle tas wil je nú hebben. Terwijl je 123km rijdt bij Utrecht. Ik weet niet hoe dat bij jou gaat, maar in mijn geval zou vijf minuten niet-handsfree bellen veel veiliger zijn.
Noem ook die speen die dochterlief achterin de auto kwijt is. Of zwaaien naar een bekende (schijnt op een cruiseschip ook niet handig te zijn). Of een zakdoek die je na een waanzinnige niesbui met flinke consumptie echt nodig hebt, maar te diep in je broekzak zit.
Of het rietje dat je niet uit dat veel te strakke foliepapiertje krijgt en vervolgens niet in het pakje. Of morsen met hete koffie.
Zouden hier ook handsfree oplossingen voor zijn?

Leesmoment

Leesmoment

Even een leesmoment. Ik had weer meegedaan aan een verhalenwedstrijd. Niet gewonnen helaas. Dit is mijn verhaal. Het begin, cursief, is gegeven en je moest het afmaken.

Verhaal wedstrijd