Zinloos geweld

‘Een achttienjarige jongen is zondag overleden na te zijn mishandeld. Twee meisjes van zeventien en achttien en twee jongens van zestien en negentien zijn aangehouden.’
Zomaar een willekeurig stukje uit de krant over zinloos geweld. Ik lees het, staar even voor me uit en bedenk me hoe erg dit is en hoe het verder moet gaan in deze maatschappij. Dan lees ik door in mijn krant en eerlijk is eerlijk, drie pagina’s verder ben ik het vergeten.
‘Een vijftienjarig meisje dat zaterdag levensgevaarlijk gewond raakte door een steekpartij, is donderdag aan haar verwondingen overleden. Twee verdachten van veertien en zeventien jaar zijn aangehouden.’
Nog een artikel uit de krant over zinloos geweld. Dit keer is het een wat minder willekeurig bericht. De tranen schieten in mijn ogen en ik leg de krant weg. Dit komt heel dichtbij. Het slachtoffer zat namelijk bij Oudste op school. Ze zaten niet bij elkaar in de klas, maar hadden de kluisjes naast elkaar. Ondanks dat Oudste haar niet persoonlijk kende, is het verdriet groot, net als het ongeloof en de verwarring. De hele school is in rouw en dat gaat haar natuurlijk niet in de koude kleren zitten.
En dan wordt er een paar dagen later, naast de twee gearresteerde jongens die in een heel ander deel van het land wonen, ook nog een zestienjarig meisje van school gearresteerd. Een goede vriendin van het slachtoffer. Allerlei geruchten doen zich al snel de ronde.
Mijn gedachten gaan vaak naar de ouders van het slachtoffer. Maar net zo goed naar de ouders van de verdachten.
Vanmiddag is er een herdenkingsdienst op school en daarna wordt het meisje in besloten kring gecremeerd. Ik ga snel nog even mijn schouders trainen. Oudste zal een brede nodig hebben straks.

Thuiswerkezel

Leuk, dacht ik een paar jaar geleden. Ik zat zonder werk thuis en zag overal advertenties waarin ze thuiswerkers zochten. Verdiensten tot wel € 2500. Nog leuker. Ik natuurlijk meteen zo’n 0909-nummer gebeld. Bij 0909 had natuurlijk allang een belletje moeten gaan rinkelen en dan niet die van de telefoon. Een vriendelijke, maar zeer slecht articulerende dame stond mij te woord. Ik vroeg om een sollicitatieformulier, maar daar werkten zij niet mee. Sollicitatie ging telefonisch. Ook goed. Ia, iiaaa. ‘Bent u bereid om ook vcoinejci jeorjosncerllsmwj?’ ‘Huh, wat zegt u?’ ‘Bent u bereid om ook washandjes in te pakken?’ herhaalde zij tergend traag. ‘Oh ja, best.’ Misschien iets voor de kinderen, verdienen zij ook wat. Hoewel de kassa flink rinkelde aan andere kant van de lijn, viel er bij mij nog geen enkel kwartje. Zelfs niet nadat ik minstens vijftien keer had moeten reageren met ‘Wat zegt u?’ om vervolgens de langgerekte vraag voor de tweede keer gesteld te krijgen. Kassa. Ia. Echter, toen mijn telefonisch sollicitatiegesprek na een kwartier klaar was en de dame mij vertelde dat ze erg interessante klussen had en mij door verbond  met een collega die maar niet aan de lijn kwam, had ik eindelijk in de gaten dat hier niets van klopte. Zonder werk hing ik op.
Inmiddels iets wijzer en ouder en daardoor kennelijk licht dementerend of in ieder geval iets last van geheugenverlies, stoot deze thuiswerkezel zich gewoon weer aan dezelfde steen. Dit keer schrijf ik mij in op zo’n thuiswerksite. Deze site biedt echt heel interessant werk, namelijk schrijfopdrachten en niet van dat washandjesinpakwerk. Dit is iets voor mij. Ik wil mij inschrijven op een klus, maar dan moet ik mij eerst aanmelden. Geen probleem. Netjes vul ik al mijn gegevens in, tot aan mijn bankrekeningnummer toe. Logisch, als ik die schrijfklus heb gedaan, moeten ze het geld kunnen overmaken.
Dolenthousiast bel ik manlief. ‘Ik heb binnenkort gaaf thuiswerk! Moet je horen.’ Mijn enthousiasme wordt direct getemperd. ‘Sukkel, heb je laatst Radar gezien?’ ‘Nee.’ Wat manlief meteen doet en wat ik natuurlijk ook eerst had moeten doen, is googlen. Deze thuiswerksite blijkt door de grootste boeven ooit beheerd te worden. Ze halen maandelijks geld van je rekening (die megakleine lettertjes) en je komt er niet van af. ‘Hoe heb je zo oerdom kunnen doen? Al weer.’ ‘Wacht. Rustig. Relax. Dit keer gingen op het laatste moment wel de klokken luiden bij deze ezel-die-toch-niet-zo-oerdom-blijkt-te-zijn. Ik heb twee cijfers van ons rekeningnummer omgedraaid!’

Brilidioot

Heren doe de bril omhoog, dames zitten ook graag droog. Die kennen we natuurlijk. Maar heren, doe in deze moderne tijden die bril in godsnaam weer naar beneden na uw geklater. Niets zo erg als midden in de nacht je warme bed uit moeten voor een heel dringende sanitaire onderbreking en de bril van je sóóóóft clóóóóse toilet staat omhoog.