Oma is niet meer.
Die oma bij wie ik vaak ging logeren en waar dan een andere lieve mevrouw kwam helpen, samen met haar dochter M. Soms gingen M. en ik samen logeren bij oma.
Bij die oma die om het hoekje kwam kijken als wij tijdens zo’n logeerpartij samen in bad zaten en dan zei dat we net twee zeekoeien waren.
Die oma met een tabakszaak in Kortenhoef, waar ik altijd graag wilde helpen.
Die oma die mij erbij riep wanneer er weer een BN-er pakkies shag in haar winkel kwam halen.
Die oma die altijd riep ‘de klant is koning’. Daar denk ik vaak aan als ik weer eens onbeleefd te woord word gestaan in een winkel.
Die oma met wie ik vaak en graag ging winkelen in Hilversum. Van wie ik dan kleren kreeg en nog liever wilde ze een hoed voor me kopen bij V&D, omdat ze vond dat ik een hoedenkop had.
Die oma die ik er dan maar moeilijk van kon overtuigen dat ik toch echt geen hoed ging dragen.
Die oma die mij in Nunspeet van het station kwam halen. Op de fiets, ik moest achterop. En die oma die helemaal begon te stralen toen wat jonge knullen riepen: ‘Gezellig hè, bij je moeder achterop.’
Die oma die met regelmaat riep dat ik een reet als een boerenschuurdeur had, maar die vervolgens ook continu cake, chips, chocola, mokkataart en nog veel meer caloriebommen aanvoerde. ‘Neem nog lekker wat.’
Die oma die geen eten kon weggooien en die ons dus nogal eens nootjes of zo aanbod die maanden over de datum waren. Vonden wij niet lekker, oma at ze gewoon op.
Die oma die altijd creatief bezig was: schilderen, breien, poppen, knuffels en heel grote honden maken, paaseieren en chocoladeletters versieren.
Die oma die zeker wist dat ze mijn trouwdag niet zou halen. Een zwak hart immers. Maar ze was erbij.
Die oma die, toen ik zwanger was, graag wilde weten hoe ik mijn kind zou noemen omdat ze zeker wist dat ze de geboorte niet mee zou maken. Maar dat deed ze wel. En niet alleen die.
Die oma die zonder blikken of blozen zei dat mijn minirokje géén gezicht was.
Die oma die vroeg of ik me niet schaamde als ik met vriendin M. ging stappen terwijl ik 40+ was.
Die oma bij wie ik ook nog een paar keer logeerde toen zij alleen achter bleef. Dan ging ik voor haar koken en we gingen puzzelen, zo’n grote legpuzzel. Ik ging daar helemaal in op en toen oma vroeg hoe laat ik zou gaan koken, antwoordde ik zonder opkijken dat ik om half zes zou beginnen. Die oma die toen voorzichtig zei dat het al half zeven was en dat ze eigenlijk wel erge honger had. Snel begon ik aan een pittige kerrieschotel en oma miste vast en zeker het gemopper van opa vanaf zijn bankje ‘Wat stinkt die rotzooi.’
Nou, díe oma dus, die is er niet meer.
Dag lieve oma, ga maar fijn naar opa.
marjaneggebeen 